¤ Senfonik Sessizlik ¤

Kızıl bulutların üstünden bir kuzgun süzülüyor
Yaralı ruhum pençeleri arasında
Gidiyoruz cennetteki çayırlıklara

Rüzgar fısıldıyor ağıdımı
Zaman silerken bir mezar taşına kazınmış adımı
Hatırlatıyor içimdeki çocuğa ait yitik kahkahaları

Tıpkı avuçlarımda solmuş gül yaprakları gibi kokan bir trajedi
Nostajik düşlerimin siyah beyaz portresi
Misafir ediyor hüzünleri kızgın kışın ayazında
Ay yansırken yüzümü kesen bir aynada
Her yanımı sarar gecenin senfonik sessizliği
Bir ırmak kenarında kanattıkça dudaklarımdaki kelimeleri