¤ Sonbahar Matemi ¤

dört bir yanımı sarmış is kokusu
ölümü çağrıştırıyor her sonbahar
üstümü örterken sarı yapraklar
ümitsiz bir bekleyiş mahşer koridorlarında
çaresiz ve hissiz

kefenimi yırtıyorum
çamurlu ellerim
feryatlarla bezendikçe gecelerim
kargalar toplanıyor mezarımın etrafına
bir bir öldürürken melekleri
kana doyuyor toprak
yağmurlar yas tuta dursun
son nefesler rüzgar olur
savrulur durur kederli ruhum
kayıp bir çocuk gibi
ölü ağaçların gölgesinde saklanan
kuytu karanlık ormanlarda
sessizce yok olan..